கடந்த வருடம் அமைதிக்கான நோபல் பரிசை ஒபாமா பெற்றார். இது நமக்கு மட்டுமல்ல, அவருக்கே கூட அதிர்ச்சியாகத்தான் இருந்திருக்கும். இந்த வருடம் அந்த "அதிர்ச்சிக்குரிய' பரிசைப் பெற்றிருப்பவர் சீனத்தைச் சேர்ந்த லியு ஜியாபோ. இவ்விருதைப் பெறுவதற்கு முன் சீனாவிலேயே அவரைப் பற்றி அறிந்தவர்கள் மிகவும் குறைவு. இவ்விருதுக்குப் பின்னரே அவரைப் பெருமளவு மக்கள் தெரிந்துக் கொண்டார்கள். அதன்பின் அவரைப் பற்றிய நிறைய கட்டுரைகளும் செய்திகளும் வெளிவந்தன. மனித உரிமை போராளி என்று பத்திரிக்கைகள் அவருக்கு புகழாரம் சூட்டின. தற்போது அவர் அரசாங்கக் கைதியாக சீன நாட்டின் சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளார். நோபல் பரிசு பெற்ற விவரம் கூட அவருக்குத் தெரியாது என்றும், அவரை அவரது துணைவி கூட சந்திக்க அனுமதி மறுப்பு என்றும் பரபரப்பான செய்திகள் அப்போது வெளிவந்தன.
லியுவிற்கு நோபல் பரிசு கிடைத்தது ஒரு தற்செயலான நிகழ்வு அல்ல. நார்வேயிலிருக்கும் பாராளுமன்ற கமிட்டியினால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதால் மட்டும் லியு நோபல் பரிசை வென்றிடவில்லை. மாறாக, சீனாவுக்கெதிரான அமெரிக்க மேலாதிக்கத்தின் அங்கமாகவே திட்டமிடப்பட்டு லியுவிற்கு கொடுக்கப்பட்டது. சீன நாட்டோடு வலிமையான பொருளாதார பந்தத்தால் அமெரிக்கா பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்றாலும், அரசியல் ரீதியில் அந்நாட்டை அடக்கி வைத்திருக்கவே அமெரிக்கா விரும்புகிறது. வளர்ந்து வரும் சீனப் பொருளாதரமும் அமெரிக்காவிற்கு இசைவாக இல்லை. எனவே மனித உரிமை என்ற முகாந்திரத்தில் வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போதெல்லாம் சீனாவைக் குட்டுவதற்கு அமெரிக்கா தயங்கியதில்லை. இப்போது நோபல் பரிசால் குட்டுகிறது.
இந்த அமைதிக்கான நோபல் பரிசை சீனாவைச் சேர்ந்தவருக்கு அதிலும் லியூ ஜியாபோவுக்குக் கொடுக்கவேண்டிய அவசியம் என்ன? மனித உரிமைக்காக அவர் என்ன செய்தார்? இந்தகேள்விகளுக்கான விடைகள் நமக்கு அதிர்ச்சியையும், ஆச்சர்யத்தையும் தருகின்றன.
அமெரிக்காவின் அனைத்து மேலாதிக்கப் போர்களுக்கும் அவர் துணை போயிருக்கிறார் என்ற உண்மைதான் அது. சீனாவில் இருந்து கொண்டே தொடர்ந்து அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்துக்கு ஆதரவாகக் குரல் கொடுத்திருக்கிறார். கொரியா மற்றும் வியட்நாம் மீது அமெரிக்கா தொடுத்த ஆக்கிரமிப்புப் போர்களையும், ஈராக் மற்றும் ஆப்கானிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்புப் போர்களையும் வெளிப்படையாக ஆதரித்திருக்கிறார் இந்த லியு. 2004ஆம் ஆண்டின் அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலின் போது, ஈராக்போருக்கு ஆதரவாகப் பேசி ஜார்ஜ் புஷ்ஷை புகழ்ந்திருக்கிறார்.
இந்த போர்களும் எல்லாப் பச்சையான மேலாதிக்க வெறிக்காக கொடூரமாக நடத்தப்பட்டவை. அமெரிக்கா தனது ஏகாதிபத்தியத்தை நிலைநாட்டிக் கொள்ள நிகழ்த்தப்பட்டவை. அவற்றை ஆதரிப்பதே அப்பட்டமான மிகப்பெரும் மனித உரிமை மீறல். அது மட்டுமின்றி, மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் இஸ்ரேலுடைய நிலைப்பாட்டை ஆதரித்து, பாலஸ்தீனியர்களைக் குற்றம் சாட்டுகிறார் இந்த "மனித உரிமைப் போராளி' லியு.
அப்படிப்பட்டவரை மனித உரிமைப் போராளி என்று மேலைநாட்டு ஊடகங்கள் அழைப்பது கூட, சீனவை மட்டுமல்ல உலக மக்களையே அவமதிப்பதாகும். சீன அரசாங்கத்துக்குள் தங்கள்ஏஜெண்டுகளை நுழைக்க முடியாது என்று கண்டுகொண்ட அமெரிக்கா முதலான மேற்கத்திய நாடுகள், இதுபோன்ற நூதன வழிகளைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றன. சீன அரசுக்கெதிராகப் பேசியவர் என்பதோடு அமெரிக்காவின் அத்தனை செயல்களுக்கும் கூஜாவாக இருந்தவர் என்பதே இந்த லியுவின் முக்கியமான தகுதிகள். அமெரிக்க ஆக்கிரமிப்பை ஆதரிக்கும் இந்த அயோக்கியனுக்கு நோபல் பரிசு கொடுத்திருப்பதன் மூலம், சீனாவை மனித உரிமைகளை மீறும் நாடு என்று பிரச்சாரம் செய்வதற்கு தோதாக இருக்கும் என்பதே இந்த அழுகுணியாட்டத்தின் நோக்கம்.
மனித உரிமையை சீனா மீறியதா, பின்பற்றுகிறதா என்பதெல்லாம் அமெரிக்காவின் கவலை அல்ல. அப்படி இருந்திருந்தால் அமெரிக்கா மலிவாக நுகர்வதற்காக சீனத்தின் தொழிலாளிகள் கசக்கிப் பிழியப்படுவது குறித்தும், நிலக்கரி சுரங்க விபத்தில் ஆண்டு தோறும் பல நூறு தொழிலாளிகள் இறந்து போவது குறித்தும் அமெரிக்கா பேசியிருக்க வேண்டும். ஆனால் என்றுமே அப்படி பேசியதில்லை.
இந்த நோபல் பரிசின் கண்ணைப் பறிக்கும் விளம்பர ஒளியில் லியு செய்த குற்றம் காணாமல் போய், ஊடகங்கள் சொல்வதே உண்மையென்று மக்கள் நம்பிவிடக் கூடிய அபாயமும் இருக்கிறது.
பென் செண்டர் என்ற எழுத்தாளர்கள் அமைப்பின் தலைவராக 2007 வரை லியு இருந்திருக்கிறார். பென் செண்டர், மனித உரிமை மற்றும் ஜனநாயகத்துக்கான, ஆங்கிலோ அமெரிக்க தன்னார்வ மற்றும் தனியார் குழுக்களின் முக்கிய அமைப்பு. இந்த அமைப்பிற்குப் படியளக்கும் ஸ்பான்சர்களின் அரசியல் நோக்கங்களை நிறைவேற்றிக் கொள்வதற்குத்தான் இந்த பென் செண்டரை வைத்திருக்கிறார்கள். லியு தற்போது அவ்வமைப்பின் போர்டு உறுப்பினர்களில் ஒருவர்.
இவ்வமைப்புக்கும், அமெரிக்க அரசாங்கத்தால் நிதியளிக்கப்பட்டு வாஷிங்டனை மையமாகக் கொண்டு இயங்கும் மற்றொரு பேச்சுரிமை அமைப்பான ஃப்ரீடம் ஹவுஸ் என்ற அமைப்புக்கும் நெருங்கிய தொடர்புண்டு. 1941இல் இரண்டாம் உலகப்போரின் போது அமெரிக்க உளவுத்துறையால் கம்யூனிஸ்டுகளுக்கெதிரான பிரச்சாரத்துக்கு உபயோகப்படுத்திக் கொள்ளப்பட்ட அமைப்புதான் இந்தஃப்ரீடம் ஹவுஸ்.
திபெத், மியான்மர், உக்ரைன், ஜார்ஜியா, செர்பியா மற்றும் கிர்கிஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் முக்கியமான தன்னார்வக் குழுக்களின் மூலமாக அமெரிக்காவின் அதிகார வர்க்க நபர்களுக்கான கொள்கைகளை திருப்திகரமாக நிறைவேற்றுவது இந்த அமைப்பின் சமீபத்திய நடவடிக்கைகளாகும். இவ்வமைப்பைச் சார்ந்து சீனாவில் இயங்கும் அமைப்புதான் பென் செண்ழடர்.
இதிலிருந்தே லியுவின் நிலைப்பாடும், அவருக்கு நோபல் பரிசு வழங்கியதன் நோக்கத்தையும் புரிந்து கொள்ளலாம். சீனாவில் தாராளமயமாக்கல் முழுமையாக வர வேண்டும்: சந்தை எல்லோருக்கும் திறந்துவிடப் பட வேண்டும்: வெளிநாட்டு வங்கிகளை வரவேற்க வேண்டும்: அந்நிய முதலீடுகளுக்கு வழிவகை செய்ய வேண்டும். மொத்தத்தில் கார்ப்பரேட்டுகளுக்கும், முதலாளிகளுக்கும், வங்கிகளுக்கும் நாட்டைத் தாரை வார்த்துக் கொடுக்கவேண்டும் என்று அப்பட்டமாக முதலாளித்துவத்தை ஆதரிப்பவர்தான் லியு ஜியாபோ. சீனா இன்னும் அதிகமாக முதலாளித்துவ பாதையில் பயணிக்க வேண்டும், முதலாளித்துவப் பொருளாதாரத்தில் வளர வேண்டும் என்பதுதான் லியு மற்றும் அவரது ஆதரவாளர்களின் நிலைப்பாடு.
இந்த வழியில் சீனா ஏறகேனவே சென்று விட்டது என்பதுதான் உண்மை. அதாவது பொருளாதரத்தில் முதலாளித்துவத்தை ஏற்றுக்கொண்ட சீனா, அரசு அமைப்பில் மட்டும் ஒரு கட்சி சர்வாதிகாரத்தை வைத்திருக்கிறது. அதையும் திறந்து விட வேண்டும் என்பதுதான் லியு மற்றும் அமெரிக்காவின் நோக்கம்.
இதனை அவர் 2008இல் எழுதிய சார்ட்டர் 8இல், மேற்குலக அரசியல் பாணியை சீனா கடைப்பிடிக்க வேண்டுமென்றும், அரசு நிறுவனங்களை தனியார்மயமாக்க வேண்டுமென்றும், நிலங்கள் தனியாரால் கையகப்படுத்தப்படவேண்டுமென்றும் தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறார். முதலாளித்துவத்தில்தான் வளர்ச்சி அடங்கி இருக்கிறது என்று அவர் கருதுகிறார். மறுகாலனியாக்கத்தை ஆதரிக்கிறார். மேலும், அவர் தலைமை தாங்கிய நிறுவனங்களெல்லாம் அமெரிக்காவின் நிதி உதவியைப் பெற்றிருக்கின்றன.
இந்த நிலையில் அவர் நோபல் பரிசு பெற்றிருப்பதைப் பொருத்திப் பார்க்க வேண்டும். அதோடு, லியு ஜியாபோவை நோபல் பரிசுக்குப் பரிந்துரைத்த நபரையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். லியுவை அமைதிக்கான பரிசுக்குப் பரிந்துரைத்தவர் வேறு யாருமல்ல, அமெரிக்க அரசாங்கத்திடமிருந்தும், சி.ஐ.ஏ.விடமிருந்தும் நீண்ட காலமாக நிதியுதவி பெற்று வரும் தலாய்லாமாதான் அவர். அவரோடு, லியுவைப் பரிந்துரைத்தவர்கள் பட்டியலில் பல நேட்டோ அதிகாரிகளும் அடங்குவர். இதிலிருந்தே லியுவுக்கான பரிசின் அரசியலை விளங்கிக்கொள்ளலாம்.
நோபல் பரிசானது அமைதிக்கானதாகக் கொள்ளாமல் எதற்கானதாகஇருக்கிறது? அமெரிக்காவின் வழிகாட்டுதலின் பேரால், தன்னார்வக் குழுக்களின் வழியாக அமெரிக்காவின் கூஜாக்களுக்கு விளம்பரம் செய்து வழங்கப்படுகிறது. இதற்கு லியு ஜியாபோ ஒரு கருவி. உலகில் எத்தனையோ நாடுகளில் எத்தனையோ பேர் அரசாங்கக் கைதிகளாக வைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். அமெரிக்காவின் நிறவெறிக்குச் சான்றாக, முமியா அபு ஜமால் எனும் கறுப்பினப் பத்திரிக்கையாளர், செய்யாத குற்றத்துக்காகத் தூக்குத் தண்டனைக் கைதியாக பென்சில்வேனியா சிறையில் தனது நாட்களை எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார். லியு ஜியாபோவுக்கு வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிக்கும் ஒபாமா, முமியா அபு ஜமாலை விடுவிப்பாரா என்று பத்திரிக்கையாளர் ஒருவர் கேட்கிறார். அதேபோல லியுவின் விடுதலைக்குக் குரல் கொடுக்கும் அமெரிக்கா, இங்கு இந்திய அரசால் சிறையில் வதைக்கப்படும் பினாயக்சென் என்ற உண்மையான மனித உரிமைப் போராளிக்கு ஏன் குரல் கொடுக்கவில்லை என்பதையும் நாம் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.
முதலாளித்துவ நாடுகளில் மக்களின் பொதுச் சொத்துகள் முதல் உழைப்பு வரை எப்படிச் சுரண்டப்படுகின்றது என்பதற்கும், ஏற்றத்தாழ்வுகள் எப்படி அதிகரித்துக் கொண்டே செல்கிறது என்பதையும் இந்தியாவிலேயே கண்கூடாகக் காணலாம். இதற்கு ஐரோப்பிய நாடுகளும் விதிவிலக்கல்ல. 200 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக காலாவதியாகிக் கொண்டிருக்கும் முதலாளித்துவத்தை அமெரிக்காவிலேயே பெரும்பாலான மக்கள் தூக்கியெறிய வேண்டும் என்றே விரும்புகிறார்கள். இந்த அமைப்பை மாற்ற வேண்டும் என்று போராடுகிறார்கள். தனியார்மயம், உண்மையில் வளர்ச்சியைப் பாதிக்கிறது என்பதைப் பல லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில், இந்தியாவில் கண்கூடாகக் காணலாம்.
அமைதிக்கான நோபல் பரிசு என்பது அமெரிக்க மேலாதிக்க அரசியலுக்கான ஒரு கருவிதானே தவிர மனிதஉரிமைகளைப் பற்றியோ அல்லது ஜனநாயகத்தைப் பற்றியோ, அப்பாவிமக்கள் மீதான போர்கள் குறித்தோ அதற்கு எந்தக் கவலைகளுமில்லை என்பதையும் இந்த ஆண்டு பரிசு பெற்ற லியு ஜியாபோ அமெரிக்காவின் போர்களை உற்சாகப்படுத்துபவராக இருந்திருக்கிறார் என்பதையும் ஊடகங்கள் அம்பலப்படுத்தாது. நாம்தான் அம்பலப்படுத்த வேண்டும்.
•சந்தனமுல்லை
